Love at first Sight #8

STEEG//STONER is een muziekvoorstelling die gaat over de schaduw die je achtervolgt, het monster onder je bed, het kind in de waterput. Soms kan wat geweest is nog niet voorbij zijn.

Iedere nacht verlaat de mist het bos, kruipt over de velden en treedt hij in het licht van de maan.
Hij danst, laat haar licht zijn lichaam versieren, flirt ermee.
Hij kijkt op, steekt zijn hand uit en vraagt aan de maan: “Please oh, please, won’t you take my hand?”
Zijn verlangen om dichter bij de maan te komen, dwingt hem de heuvel op. Hij valt de straten van het dorp op de heuvel binnen en laat de huizen verdwijnen. Eenmaal hij de heuvel geworden is, klaagt hij: “Why oh, why oh, why won’t you take my dance?”

In die mist, in dat dorpje speelt STEEG//STONER zich af.
Bij het vallen van de nacht worden de deuren vergrendeld. Men leeft er achter gordijnen en luiken. Men verbergt de ogen voor de maan, de dromen voor de mist, dooft de kaarsen en zegt: “You know what to do when the baby cries.”

Well, we stick our fingers in the ground
Heave and turn the world around
Smoke is blacking out the sun
At night I pray and clean my gun
The cracked bell rings and the ghost bird sings
And the gods go begging here
So just open fire when you hit the shore
All is fair in love and war
Hoist that rag!

Tom A. Waits

Iemand van wie je houdt zit in de gevangenis. 

In de audiovoorstelling DIT IS ANDERS komen drie stemmen samen: een vrouw, een cipier en een interviewer. Je bent getuige van een gesprek over gemis, ouderschap en de gevangenis. De voorstelling is een poging om het via het bouwen van een fictieve ruimte te hebben over dat wat vaak wordt weggeschoven. 

Maria: ‘Ik denk dat het meest heldere moment waarop je beseft dat je iemand mist, is wanneer je iemand na een lange tijd ineens terugziet. Als je hem/haar/hen ziet en samen lacht, dan word je geconfronteerd met iets. Op zo’n moment besef je: “wij missen die persoon in het gezin. Wij zijn zonder toch niet zo compleet.”'

"Maria Feenstra’s voorstelling DIT IS ANDERS is ook echt heel anders dan andere voorstellingen, als je al van een voorstelling kan spreken. Beeld/audio installatie komt al beter in de buurt. Maar het werk is vooral anders omdat het gaat over gemis, over het moment dat iets maakt dat alles in een leven plots anders, onvolledig wordt. (...) Wat missen we? Welk geluk zijn we kwijt? Feenstra legt ons die vragen in alle eenvoud voor, maar hoedt zich voor antwoorden. Het getuigt van een indrukwekkende maturiteit. Je blijft heel lang stil na de laatste beelden." – Pieter T'Jock in PZAZZ, 2 augustus 2023

Welcome to the Real is een onderzoek naar Disneyficatie en authenticiteit in een of andere spektakelmaatschappij, waar roze filters de waarheid kleuren en dagjestoeristen ons de weg versperren.

Het zand kruipt tussen de billen van een eenzame vrouw op een aangelegd strand en triomfbogen schieten als paddenstoelen uit de grond. Ergens op een plein verkoopt iemand alleen nog maar dezelfde ballonnen. Een tourgids valt in herhaling. Een rode paraplu torent hoog boven haar uit. Toeristen blijven maar opdagen aan façades van beroemde gebouwen. Het zijn taferelen om vast te leggen. Tot een dikke rode streep wordt getrokken door dit schijnbaar smetteloos schoon schilderij. Ruïnes van de werkelijkheid verschijnen. Wie is nog echt en wat is vals?

Vals is de wereld.
De wereld veinst haar plattegrond.
De afbeelding imiteert het gebouw.
De computers simuleren de acteurs.
De acteurs spelen de toeristen.
De toeristen kopiëren elkaar.
De triomfboog waant zich een letter.
De letters bootsen klanken na.
De klanken willen dieren zijn.
De dieren zijn straatlopers.
De straatlopers spelen Mickey Mouse.
Mickey Mouse is echt.
Echt is vals.
Vals is de wereld.

In Welcome to the Real lijken personages zich moeiteloos te hebben verloofd met een systeem waarin ze zichzelf gaandeweg zijn verloren. Onder het licht van grote spots geven ze inkijk in de universa waar ze mee vergroeid lijken te zijn.