Het TheaterFestival 2024

Why I shot Andy Warhol and other chit-chat
Russel: “The two-sex system must be right, because it has been there for ages”
Bongi: “So has disease”

Nona Demey Gallagher & Lieselot Siddiki brengen Up Your Ass, Valerie Solanas’ beruchte komedie uit 1965. De tekst heeft al jaren een omstreden status in de feministische (queer) community, maar ziet nu voor het eerst het Europese theaterlicht.

New York, de Sixties. Hoofdpersonage Bongi Perez – een substituut voor Solanas zelf – is een grofgebekte oplichter en sekswerker. Ze hangt rond op straat met een heel aantal excentrieke figuren, waar ze haar dagen vult met vulgaire betogen, klaploperij en het versieren van vrouwelijke passanten. Wanneer ze Ginger en Russel – een daddy’s girl en een mannelijke narcist – ontmoet, ontstaat er onmiddellijk een aaneenschakeling van absurde (anti-)intellectuele discussies over de staat van de samenleving. Bongi, Ginger en Russel spugen schaamteloos hun overtuigingen naar elkaar – met ondenkbare en groteske situaties tot gevolg.

Valerie Solanas staat vandaag vooral bekend om haar aanslag op Andy Warhol, maar haar literaire nalatenschap omvat belangrijke radicaal-feministische werken, zoals SCUM Manifesto en Up Your Ass. Nadat Andy Warhol Up Your Ass weigerde te produceren, probeerde Solanas hem neer te schieten. Nona en Lieselot kwamen in nauw contact met Solanas’ laatst levende familielid en kregen als eerste en enige toestemming om Up Your Ass op te voeren.

Spelers Sophia Bauer, Bavo Buys, Lucie Plasschaert en Lucas Van Der Vegt fulmineren Solanas’ woorden uit de jaren zestig op een ritme dat erg hard lijkt op dat van vandaag.

“Geil, gewelddadig, groots theater: jonge Vlaamse makers ensceneren Valerie Solanas in een explosieve versie” ★★★★★ De Morgen, Evelyne Coussens, 20 november 2023

“Overweldigend, sensueel, stuitend én politiek theater dat rockt, doet lachen én met veel branie plus pruikenplezier scherpe vragen uitlokt over de wrede wijze waarop de maatschappij omgaat met slachtoffers van wreedheid” – Knack, Els Vansteenberghe, 12 december 2023

Bio

Nona Demey Gallagher & Lieselot Siddiki leerden elkaar kennen binnen het interdisciplinaire collectief ZUIDPARK waar ze samenwerkten aan de voorstelling The Importance of Being Flemish (2020). Na een tweede samenwerking voor Nachtzwemmen (2021) van Lieselot Siddiki & Jarne Van Loon, staan ze tijdens Up Your Ass voor het eerst samen in voor de regie. Ze nemen daarbij de esthetiek van de jaren ‘60 onder handen, terwijl de grenzen van goede smaak en zeden worden opgezocht.

Het TheaterFestival Juryrapport 2024

Een primeur is deze Gentse productie: de enige enscenering in Europa van het toneelstuk Up You Ass (1965) van Valerie Solanas. Zij is de onvervaarde Amerikaanse feministe die tragisch genoeg vooral herinnerd wordt dankzij de bekende man waar ze op schoot, toen hij dit stuk niet wilde opvoeren: Andy Warhol. Jonge makers Lieselot Siddiki en Nona Demey Gallagher zetten dat onrecht nu recht, samen met vier spelers waarvan sommige ook al in de rest van deze selectie opduiken. En met vooral heel veel spelplezier. 

Up Your Ass volgt het wedervaren van sekswerker en butch queer Bongi in de groezelige grootstad van bars en indecent proposals. Actrice Sophia Bauer introduceert haar personage met de benen open. En dat zegt meteen veel over de expliciete onbeschaamdheid waarmee deze ploeg Solanas heeft aangepakt. Burlesk en expressief, met pruiken en overdadig spel, wordt elke matigheid geschuwd. Very american, indeed. Het oorspronkelijke Engels van dit (best nog wel klassiek opgebouwde) stuk vliegt bijwijlen door de zaal als een kogelregen. Hier en daar wordt het verrijkt met stukken uit Solana’s SCUM-manifest en meer eigentijdse uithalen over porno, patriarchaat of genderbinariteit. De pompende techno-soundtrack van Siddiki en Gallagher zelf, live van bovenop het torentje van kamertjes dat het stripachtige decor vormt, maakt het helemaal af: Up Your Ass wil inslaan. Politiek, maar ook artistiek.  

De brutale energie van dit statement, daar is de jury voor gevallen. Deze voorstelling is een rollercoaster, lekker overdreven, rock ’n roll, in your face. Ook al gaat die voortvarendheid soms op de loop met wat Solanas echt leek te willen vertellen, toch wilden we deze bom er graag bij. Is veel theater dit soort radicale durf niet wat kwijtgeraakt? Fasten your seatbells voor onvervalst acteertalent.

Why I shot Andy Warhol and other chit-chat
Russel: “The two-sex system must be right, because it has been there for ages”
Bongi: “So has disease”

Nona Demey Gallagher & Lieselot Siddiki brengen Up Your Ass, Valerie Solanas’ beruchte komedie uit 1965. De tekst heeft al jaren een omstreden status in de feministische (queer) community, maar ziet nu voor het eerst het Europese theaterlicht.

New York, de Sixties. Hoofdpersonage Bongi Perez – een substituut voor Solanas zelf – is een grofgebekte oplichter en sekswerker. Ze hangt rond op straat met een heel aantal excentrieke figuren, waar ze haar dagen vult met vulgaire betogen, klaploperij en het versieren van vrouwelijke passanten. Wanneer ze Ginger en Russel – een daddy’s girl en een mannelijke narcist – ontmoet, ontstaat er onmiddellijk een aaneenschakeling van absurde (anti-)intellectuele discussies over de staat van de samenleving. Bongi, Ginger en Russel spugen schaamteloos hun overtuigingen naar elkaar – met ondenkbare en groteske situaties tot gevolg.

Valerie Solanas staat vandaag vooral bekend om haar aanslag op Andy Warhol, maar haar literaire nalatenschap omvat belangrijke radicaal-feministische werken, zoals SCUM Manifesto en Up Your Ass. Nadat Andy Warhol Up Your Ass weigerde te produceren, probeerde Solanas hem neer te schieten. Nona en Lieselot kwamen in nauw contact met Solanas’ laatst levende familielid en kregen als eerste en enige toestemming om Up Your Ass op te voeren.

Spelers Sophia Bauer, Bavo Buys, Lucie Plasschaert en Lucas Van Der Vegt fulmineren Solanas’ woorden uit de jaren zestig op een ritme dat erg hard lijkt op dat van vandaag.

“Geil, gewelddadig, groots theater: jonge Vlaamse makers ensceneren Valerie Solanas in een explosieve versie” ★★★★★ De Morgen, Evelyne Coussens, 20 november 2023

“Overweldigend, sensueel, stuitend én politiek theater dat rockt, doet lachen én met veel branie plus pruikenplezier scherpe vragen uitlokt over de wrede wijze waarop de maatschappij omgaat met slachtoffers van wreedheid” – Knack, Els Vansteenberghe, 12 december 2023

Bio

Nona Demey Gallagher & Lieselot Siddiki leerden elkaar kennen binnen het interdisciplinaire collectief ZUIDPARK waar ze samenwerkten aan de voorstelling The Importance of Being Flemish (2020). Na een tweede samenwerking voor Nachtzwemmen (2021) van Lieselot Siddiki & Jarne Van Loon, staan ze tijdens Up Your Ass voor het eerst samen in voor de regie. Ze nemen daarbij de esthetiek van de jaren ‘60 onder handen, terwijl de grenzen van goede smaak en zeden worden opgezocht.

Het TheaterFestival Juryrapport 2024

Een primeur is deze Gentse productie: de enige enscenering in Europa van het toneelstuk Up You Ass (1965) van Valerie Solanas. Zij is de onvervaarde Amerikaanse feministe die tragisch genoeg vooral herinnerd wordt dankzij de bekende man waar ze op schoot, toen hij dit stuk niet wilde opvoeren: Andy Warhol. Jonge makers Lieselot Siddiki en Nona Demey Gallagher zetten dat onrecht nu recht, samen met vier spelers waarvan sommige ook al in de rest van deze selectie opduiken. En met vooral heel veel spelplezier. 

Up Your Ass volgt het wedervaren van sekswerker en butch queer Bongi in de groezelige grootstad van bars en indecent proposals. Actrice Sophia Bauer introduceert haar personage met de benen open. En dat zegt meteen veel over de expliciete onbeschaamdheid waarmee deze ploeg Solanas heeft aangepakt. Burlesk en expressief, met pruiken en overdadig spel, wordt elke matigheid geschuwd. Very american, indeed. Het oorspronkelijke Engels van dit (best nog wel klassiek opgebouwde) stuk vliegt bijwijlen door de zaal als een kogelregen. Hier en daar wordt het verrijkt met stukken uit Solana’s SCUM-manifest en meer eigentijdse uithalen over porno, patriarchaat of genderbinariteit. De pompende techno-soundtrack van Siddiki en Gallagher zelf, live van bovenop het torentje van kamertjes dat het stripachtige decor vormt, maakt het helemaal af: Up Your Ass wil inslaan. Politiek, maar ook artistiek.  

De brutale energie van dit statement, daar is de jury voor gevallen. Deze voorstelling is een rollercoaster, lekker overdreven, rock ’n roll, in your face. Ook al gaat die voortvarendheid soms op de loop met wat Solanas echt leek te willen vertellen, toch wilden we deze bom er graag bij. Is veel theater dit soort radicale durf niet wat kwijtgeraakt? Fasten your seatbells voor onvervalst acteertalent.

Ik haat het getal zes.
We waren met zes thuis,  
mijn ouders stierven de zesde maand van het jaar toen ik zes jaar was… 

SERDI vertelt het verhaal van Serdi. Over hoe iemand die niks heeft, van zijn stem zijn thuis maakt. Als wees, verplaatsend van instelling naar instelling en van school naar jeugddetentie, deed Serdi zichzelf een belofte. Hij leerde zichzelf beatboxen. Hij trainde net zo lang totdat hij het kon. De akoestiek van de isoleercel bleek perfect geschikt voor het verfijnen van zijn techniek. 

SERDI  laat zien hoe iemands stem een wapen kan worden. Hoe een leven zonder wortels, dat dreigt af te glijden, door het disciplineren van de stem, plots weer houvast kreeg. Hoe de kracht van klank en compositie het eindelijk mogelijk maakte met anderen te communiceren.

De voorstelling SERDI is niet alleen een reis langs een reeks instellingen, uiteenlopende vormen van maatschappelijk onrecht en geweld, maar ook een plek om een einde te maken aan de eindeloze zoektocht naar liefde en bevestiging.

Theater als een plek om in gesprek te gaan met demonen uit het verleden en spoken uit het heden. Een stem als wapen dat voorgoed afrekent met de behoefte te pleasen.

“SERDI ontroert met een waarachtige monoloog over zijn levensverhaal” ★★★ De Morgen

“Zelden zo'n authentieke voorstelling gezien (...) Serdi vertelt zijn levensverhaal krachtig, overtuigend, met veel humor en een enorme podiumprésence” – Het Nieuwsblad

Bio

Serdi Faki Alici (°1988, Gent) is vooral bekend als muzikant en beatboxer. Maar ook in het theater is hij al lang geen onbekende meer. Hij zette er zijn eerste stappen via de jongerenwerking van Union Suspecte en speelde mee in Legal Illegal en Carnival Of Guilt. Hij was ook te zien in Bezette Stad, een hedendaagse bewerking van Paul van Ostaijen's gelijknamige dichtbundel (KVS) en was als maker betrokken bij Woyzeck Serdi Faki, waarin hij de hoofdrol vertolkte. Na de residentie van TransfoCollect in ARSENAAL/LAZARUS speelde hij ook in de voorstelling JUST=.

Het Theaterfestival juryrapport 2024

Als Serdi Faki Alici in deze voorstelling zijn laatste zinnen heeft geslaakt, zijn laatste beat door de micro heeft gespuwd, is het moeilijk te blijven zitten. Spontaan veer je op om te applaudisseren om zoveel ongeremde branie, om zo’n krachtige uithaal na zo’n ingewikkeld leven. Niet uit medelijden of medeleven. Wel uit respect voor wat je net hebt beleefd: een krachtig statement rond de vele gaten die onze samenleving laat vallen in de jeugdzorg.

‘Aanklacht’: zo staat het in koeien van letters te lezen op de witte banderolle die Serdi naar beneden laat rollen bij aanvang van zijn solo. Hij zat er jaren in en nu moet het er eens uit: alle shit die hij heeft meegemaakt toen hij al vroeg in zijn leven op straat kwam te staan. De vele scholen waar hij zat, de opvanginstellingen waar hij passeerde, dat deel van de familie dat hem de rug toekeerde: ze krijgen ervan langs. Niet blind, niet alleen maar boos. Wel met veel sprekende anekdotes, de nodige grijnzen en af en toe zelfs begrip.

SERDI, geregisseerd door Lara Staal, brengt een autobiografisch relaas. Al jaren duikt hij op in series, films en voorstellingen. Maar hier krijg je hem pas echt voluit te zien als speler: volkomen aanwezig, met raspende stem, op en top zichzelf, maar ook met klaarblijkelijk nog heel wat trauma onder zijn tong. Die ongelimiteerde naturel is al de halve inslag van zijn ‘uitbraak’. SERDI treft raak.

Als jury zagen we afgelopen seizoen wel meer persoonlijke oorsprongsverhalen. Deze solo springt er tussenuit om zijn performativiteit en zijn maatschappelijke systeemanalyse. Serdi Faki Alici toont de driedubbele kracht van theater als collectief therapeutisch ritueel, spiegel van onze gedeelde gemeenschap én kernreactor van de menselijke creativiteit. Hier staat geen slachtoffer. Hier staat een creator. Ga dat zien.

Ik haat het getal zes.
We waren met zes thuis,  
mijn ouders stierven de zesde maand van het jaar toen ik zes jaar was… 

SERDI vertelt het verhaal van Serdi. Over hoe iemand die niks heeft, van zijn stem zijn thuis maakt. Als wees, verplaatsend van instelling naar instelling en van school naar jeugddetentie, deed Serdi zichzelf een belofte. Hij leerde zichzelf beatboxen. Hij trainde net zo lang totdat hij het kon. De akoestiek van de isoleercel bleek perfect geschikt voor het verfijnen van zijn techniek. 

SERDI  laat zien hoe iemands stem een wapen kan worden. Hoe een leven zonder wortels, dat dreigt af te glijden, door het disciplineren van de stem, plots weer houvast kreeg. Hoe de kracht van klank en compositie het eindelijk mogelijk maakte met anderen te communiceren.

De voorstelling SERDI is niet alleen een reis langs een reeks instellingen, uiteenlopende vormen van maatschappelijk onrecht en geweld, maar ook een plek om een einde te maken aan de eindeloze zoektocht naar liefde en bevestiging.

Theater als een plek om in gesprek te gaan met demonen uit het verleden en spoken uit het heden. Een stem als wapen dat voorgoed afrekent met de behoefte te pleasen.

“SERDI ontroert met een waarachtige monoloog over zijn levensverhaal” ★★★ De Morgen

“Zelden zo'n authentieke voorstelling gezien (...) Serdi vertelt zijn levensverhaal krachtig, overtuigend, met veel humor en een enorme podiumprésence” – Het Nieuwsblad

Bio

Serdi Faki Alici (°1988, Gent) is vooral bekend als muzikant en beatboxer. Maar ook in het theater is hij al lang geen onbekende meer. Hij zette er zijn eerste stappen via de jongerenwerking van Union Suspecte en speelde mee in Legal Illegal en Carnival Of Guilt. Hij was ook te zien in Bezette Stad, een hedendaagse bewerking van Paul van Ostaijen's gelijknamige dichtbundel (KVS) en was als maker betrokken bij Woyzeck Serdi Faki, waarin hij de hoofdrol vertolkte. Na de residentie van TransfoCollect in ARSENAAL/LAZARUS speelde hij ook in de voorstelling JUST=.

Het Theaterfestival juryrapport 2024

Als Serdi Faki Alici in deze voorstelling zijn laatste zinnen heeft geslaakt, zijn laatste beat door de micro heeft gespuwd, is het moeilijk te blijven zitten. Spontaan veer je op om te applaudisseren om zoveel ongeremde branie, om zo’n krachtige uithaal na zo’n ingewikkeld leven. Niet uit medelijden of medeleven. Wel uit respect voor wat je net hebt beleefd: een krachtig statement rond de vele gaten die onze samenleving laat vallen in de jeugdzorg.

‘Aanklacht’: zo staat het in koeien van letters te lezen op de witte banderolle die Serdi naar beneden laat rollen bij aanvang van zijn solo. Hij zat er jaren in en nu moet het er eens uit: alle shit die hij heeft meegemaakt toen hij al vroeg in zijn leven op straat kwam te staan. De vele scholen waar hij zat, de opvanginstellingen waar hij passeerde, dat deel van de familie dat hem de rug toekeerde: ze krijgen ervan langs. Niet blind, niet alleen maar boos. Wel met veel sprekende anekdotes, de nodige grijnzen en af en toe zelfs begrip.

SERDI, geregisseerd door Lara Staal, brengt een autobiografisch relaas. Al jaren duikt hij op in series, films en voorstellingen. Maar hier krijg je hem pas echt voluit te zien als speler: volkomen aanwezig, met raspende stem, op en top zichzelf, maar ook met klaarblijkelijk nog heel wat trauma onder zijn tong. Die ongelimiteerde naturel is al de halve inslag van zijn ‘uitbraak’. SERDI treft raak.

Als jury zagen we afgelopen seizoen wel meer persoonlijke oorsprongsverhalen. Deze solo springt er tussenuit om zijn performativiteit en zijn maatschappelijke systeemanalyse. Serdi Faki Alici toont de driedubbele kracht van theater als collectief therapeutisch ritueel, spiegel van onze gedeelde gemeenschap én kernreactor van de menselijke creativiteit. Hier staat geen slachtoffer. Hier staat een creator. Ga dat zien.